Ontstaansgeschiedenis
Personen die afhankelijk zijn van hun scootmobiel worden vaak extra uitgesloten.
1. Ze mogen/kunnen ergens niet naar binnen (bijv. Rijksmuseum, winkels, openbare gebouwen).
2. Ze betalen een eigen bijdrage voor de scoot. Andere rolstoelers hoeven dat niet.
3. Ze krijgen geen prioriteit bij reparatieverzoeken of ze worden daarin niet serieus genomen.
4. Ze moeten het doen met een 2dehandse apparaat (andere rolstoelers niet). Deze zijn vaak gebrekkig en gevaarlijk in het verkeer.
Doch er zijn scootmobielers die chronisch ziek zijn, een spierziekte hebben, die een infarct hebben gehad of polio of waarvan 1 of 2 benen geamputeerd zijn of die een luchtwegziekte hebben, etc. Ze raken daarom afhankelijk van dit hulpmiddel.
Door de gebrekkige apparaten en de behandelwijze worden ze ernstig in hun participatie belemmerd. Het heeft ook z’n weerslag op hun welzijn.
Daarom heeft Saskia Hubelmeijer aan het PGZO (in de persoon van Caroll) gevraagd om samen te werken op het gebied van de problemen waar scootmobielers mee kampen. Caroll heeft toen voorgesteld om meer scootmobielers te mobiliseren en daarmee tot een gezamenlijke groep te komen. We kunnen we dan vergelijkbare ervaringen delen en de krachten bundelen. Wie weet levert het een manifest op waarmee we de boer op kunnen bijvoorbeeld naar de wethouder maar ook andere politici.
Caroll heeft vervolgens
ü Aan wethouder Erik van der Burg gevraagd of de gemeente een zaal beschikbaar wilde stellen voor de bijeenkomsten
ü Gecommuniceerd met Jette Bolle (beleidsambtenaar Wmo) over de uitvoering
ü De organisatie verzorgd
ü De uitnodiging gemaakt
ü De uitnodiging breed gecommuniceerd (social media, evenementenkalender, mail, flyer)
ü Samen met Ronald de voorbereidingen getroffen in de Boekmanzaal
De uitnodigingen zijn verspreid door Fem London, Inge Tramm en Saskia Hubelmeijer.